Foto’s schieten van de jacht – NRC

‘Ik ben opgegroeid in de stad. De natuur, dat was om een wandeling in te maken – heel iets anders dan de ervaring van de jager, die zich echt ín de natuur begeeft. Door de jacht voelde ik voor het eerst dat ik ook deel ben van de natuur.” dit vertelde ze in de NRC.

Fotografe Isabella Rozendaal is vanaf haar afstuderen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag bezig met de verhouding tussen mens en dier. De afgelopen tien jaar is ze bezig geweest met de jacht. Dit grote internationale project is uitgemond in de tentoonstelling Isabella Hunts die volgende week opent in het Fotomuseum Den Haag en later dit jaar verschijnt haar eerste boek, Op jacht. Ze is op pad gegaan met jagers in Nederland en Duitsland, maar ook in de VS, het Midden-Oosten en Brazilië.

Weidelijkheid

Om zich voor te bereiden op haar boek en haar tentoonstelling heeft Isabella de jachtopleiding van SJN gevolgd. „Het Nederlands landschap is heftig geïndustrialiseerd, en dat heeft impact op de wildstand – méér dan de jacht.” Zie het dilemma van de Oostvaardersplassen. „Het idee van échte natuur in Nederland is een fantasie. We hebben daar zo lang aan vastgehouden dat het ecologisch evenwicht daar verstoord is. We hadden eerder moeten beslissen én ingrijpen.”

(…)

Kill it & Grill it

Het hele traject van jagen, slachten en bereiden is een eigen niche in de kookboekenwereld.

Ja, ze eet zelf vlees. Wel is ze door het meemaken van de jacht, en door de dieren die ze zelf heeft geslacht, anders gaan denken over onze vleesconsumptie. „Na de kleinwildjacht krijgt iedereen iets mee. Dat moet je wel zelf slachten. Ik sta aan de slachttafel en denk: dit is de hele vogel, veren en al, wat kan ik ermee? Heel anders dan een recept dat voorschrijft: 200 gram filet.

Ze merkte dat ze ook anders ging denken over smaak. „Wij denken dat ‘kip’ één smaak is, maar wild smaakt steeds anders omdat de natuur steeds anders is.”

Het slachten was een indringende ervaring. „Je wordt je er diep van bewust dat je eten een levend wezen is geweest, met botten, veren, gewrichten. Door dit hele project ben ik veel meer gaan nadenken: wat is mijn plek in de voedselketen? In de natuur? Het zette mij ook aan tot het denken over mijn eigen sterfelijkheid.”

(…)