De eetbare supermarkt van Florés – Buit 1 2019

Nog niet zo lang geleden reed Edwin Flores in zijn Audi van klant naar klant om deals in de uitzendbranche binnen te slepen. Tegenwoordig plukt hij paddenstoelen. Ook schrijft hij boeken en columns, tuiniert, raapt eieren, verkoopt groenten aan toprestaurants en geeft workshops worstmaken en wildplukken. ‘Wildplukken zit in ons DNA. We hebben ons werkterrein alleen verlegd van de eetbare natuur naar de eetbare supermarkt.’

Tekst Marijke Ottema – Foto’s Robbert Vermue

Op een stuk grond van 1,3 hectare in Ressen, tussen Arnhem en Nijmegen, houdt Edwin Flores zitting. Geen kantoor met tl-balken en systeemplafond, maar een metershoge ruimte waar de blokken hout keurig zijn opgestapeld, een houtkachel brandt en een grote stellingkast de kamer siert. De potten ingemaakte groente staan er zorgvuldig gerangschikt. Naast het kantoor begint de moestuin waar Edwin zijn ziel en zaligheid in legt. Toen hij vijf jaar geleden het stuk land aanschafte was het nog een appelboomgaard. Nu bloeien er eetbare bloemen in alle kleuren, groeien er wilde groenten in de perkjes en geven de walnootbomen en hazelaars vrucht.

Beschermde soorten

Wandelend door zijn tuin controleert hij de opkomende wilde venkel en aait tussendoor zijn twee katten die op een drafje achter hem aan sukkelen. Hij wijst op wat groene sprietjes tussen de bloeiende struiken aan de zijkant van zijn land. ‘Kijk, dat is daslook. Tegenwoordig in alle Amsterdamse parken volop te vinden. Als wildplukker oogst ik planten en kruiden die in grote hoeveelheden in de natuur voorkomen. Maar als mens verspreid ik die natuur ook. Her en der plant ik bosjes daslook. Zoals in het Sonsbeekpark in Arnhem. Want tja, wat is nou echte natuur?’ vraagt Edwin zich hardop af, terwijl hij een hand door zijn baard haalt. ‘Alles wat we zien is door mensenhanden gemaakt.’ En juist daarom verbaast het hem dat mensen soms zo overstuur zijn als hij kruiden of paddenstoelen uit de natuur oogst. ‘Als je dat met beleid doet, is de natuur heel goed in staat om dit op te vangen.’ Hij is niet bang dat mensen massaal de natuur intrekken om te plukken of ganzeneieren te rapen. ‘Want’, zegt hij, ‘niet iedereen vindt het leuk. Net als dat niet iedereen het leuk vindt om modeltreintjes te bouwen.’

Kruidenvrouwtjes

Sinds Edwin besloot zijn leven om te gooien, is er een hoop veranderd: de Audi werd een bestelbusje, zijn collega’s zijn geen zakenmannen meer in driedelig pak, maar veldwerkers in afritsbroek, en zijn klanten zijn een bonte variatie van huisvrouwen, jagers en topkoks. ‘Tien jaar geleden was er niemand zoals ik. Nu zijn er steeds meer mensen die het kunstje afkijken en wil iedereen een baan als de mijne.’ Soms mist hij de zakelijkheid van zijn oude collega’s. Want van de kruidenvrouwtjes met esoterische ideeën die hij nu veel tegenkomt moet hij niets hebben. ‘Spinazie is voor mij geen heilig kruid, maar gewoon een gezonde groente. En een vers geplukte appel eet ik in de tuin met een biertje erbij. Ik zet hem niet op een altaartje. Ik ben een Achterhoeker, daar zeggen we: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.’

Ray-Ban

Edwin groeide op in Doetinchem. Hij benadrukt regelmatig dat hij een ‘echt buitenmens’ is. Maar met zijn Ray-Ban zonnebril, blauwe North Face vest en spijkerbroek misstaat hij niet in de Amsterdamse binnenstad. Daar vertoeft hij dan ook regelmatig. ‘Ik hou van de ‘buzz’ van de stad’, zegt hij. Maar de stap naar het bedrijfsleven – na een opleiding Personeel en Organisatie – gaf niet de voldoening die hij zocht. Hij richtte het bedrijf CasaForesta op, veranderde zijn achternaam en begon met de verkoop van paddenstoelpakketten. Al snel kwamen hier ook de workshops en moestuin bij. Met succes, want hij verkoopt zijn groenten en kruiden aan de beste koks van Nederland.

Autodidact

‘Ik ben een autodidact. Ik ga voor een boom staan en denk: dit is een populier. Wat zou ik daar allemaal van kunnen eten? Als kind zat ik altijd al met zijn handen in de aarde. Met twee oudere broers en een jonger broertje was het vaak een drukte thuis en werd ik naar buiten gestuurd als het mijn moeder teveel werd: vermaak je zelf maar. Dat was niet aan dovemans oren besteed. Met vissen, bessenplukken en vuurtjes maken kon ik me goed vermaken.’ Met deze houding gaat hij ook te werk als hij ganzeneieren raapt. Met een mandje aan zijn rechterarm, een geruite theedoek er zorgvuldig in gedrapeerd, banjert Edwin op zijn groene merklaarzen door de uiterwaarden langs de Waal. ‘Om ganzeneieren te vinden moet je denken als een gans’, legt hij uit. ‘Wat zou een veilige plek zijn om een nest te bouwen, waar kan de vos moeilijk bij, waar heb ik het beste overzicht?

In zijn speurtocht naar paddenstoelen, eieren en kruiden gaat er ook wel eens iets mis: een boze hond, een val uit een boom. Maar het weerhoudt hem er niet van opnieuw het veld in te gaan. ‘Wildplukken maakt de jager in mij los. Ik geef me niet gauw gewonnen.’ Langs de A15 bij Elst weet hij nog twee broedende ganzen te zitten. Mokkend verlaat moeder gans haar nest als Edwin nadert. Edwin glimlacht ook hier om de flexibiliteit van de natuur. ‘Ganzen kiezen niet de meest romantische of de meest rustige plek. Ze kiezen gewoon de meest praktische plek. Ook als dat pal naast de snelweg is.’

Boodschappenlijstje

Nooit gaat Edwin nooit zonder plan het veld in op zoek naar eten. ‘Dat is hetzelfde als je boodschappenmandje volgooien zonder na te denken over wat je wilt koken. Uiteindelijk eindig je dan met een overvolle koelkast en moet je de helft weggooien.’ Daarom gaat Edwin altijd op pad met een idee voor een gerecht: ‘Een hazelnootpasta, een bepaalde olie. Daar zoek ik dan de ingrediënten voor.’ Maar voor spullen die hij niet in de natuur kan vinden gaat hij gewoon naar de supermarkt. ‘Het wildplukken is voor mij een aanvulling op mijn eetpatroon.’

Lees meer in het nieuwste nummer van Buit, dat nu in de winkels ligt. Verkooppunten vindt u hier.