‘De natuur is niet iets dat buiten jezelf ligt’ – Interview Isabella Rozendaal
Voor haar boek Op jacht volgde fotografe Isabella Rozendaal jagers uit de hele wereld. Van de Hoeksche Waard tot aan Brazilië. Dat levert niet alleen een prachtig kijkboek op maar ook een indringend verslag van de bijzondere indrukken die ze in het veld opdoet.
In een interview met het Nederlands Dagblad vertelt Isabella over haar ervaringen met de jacht. Ook werd er in De Jager van oktober een uitgebreid interview met Isabella gepubliceerd. Hieronder vind je een gedeelte uit het interview dat in De Jager stond.
Wanneer dacht je: laat ik een boek over de jacht maken?
‘In 2007 ben ik voor het eerst mee op jacht gegaan. Veel mensen die beginnen met jagen zullen het gevoel dat dit bij me opriep herkennen: ik weet niet wat mij overkomt, maar ik wil deel uitmaken van deze wereld. Van een keertje meegaan verandert het al snel in een obsessie. Dat heb ik van veel jagers gehoord en zelf heb ik dat eveneens zo ervaren.’
Hoe reageerden mensen in jouw omgeving wanneer je vertelde over het project waarmee je bezig was?
‘De eerste serie foto’s die ik maakte was al eerder, in de Volkskrant, gepubliceerd. Tot mijn verrassing bleven de negatieve reacties toen nagenoeg uit. Verder zijn mijn foto’s vorig jaar geëxposeerd in een museum in Den Haag. Ik was toen helemaal voorbereid op doodsbedreigingen, maar ook daar zijn de negatieve reacties vrijwel uitgebleven. Hoe ik dat verklaar? Ik ben in dit project niet zelf de jager. Ik ben een beschouwer. Ook in mijn boek vertel ik een genuanceerd en informatief verhaal. Ik neem geen blad voor de mond en vertel over de dingen die mij heel erg aanspreken in de jacht en over de dingen die ik minder fris vind, zoals de minder weidelijke praktijken Toch ben ik best zenuwachtig over de respons die dit boek zal krijgen, want hierin praat ik bijvoorbeeld voor het eerst over het fenomeen bloeddorst, over de gevoelens die het jagen bij mij losmaken.’
De laatste stap – het schieten – heb je niet gezet. Kwam dat omdat je wist: ik ga met een camera het veld in, ik schiet plaatjes in plaats van dieren?
‘Ja, daar komt het grotendeels op neer. Daar kwam bij dat ik al vrij snel ook naar het buitenland ging, en daar was die optie sowieso niet aan de orde. Wel had ik iets van: als ik met de camera klaar ben, ga ik er eens over nadenken.’
In het boek gooi je als het ware een steen in de vijver, waarbij de kringen steeds wijder worden. Je begint in de Hoeksche Waard en eindigt, via Duitsland en Amerika, in het Amazonegebied. Waar was je nou precies naar op zoek?
‘Het heeft mij lang gekost voordat ik daar een vinger achter kreeg. Wat ik zocht, was de wilderniservaring. Paradise lost, dat idee. Daar was ik op een bepaalde manier naar op zoek, maar ik vond het aldoor niet. Nederland is zo geürbaniseerd. Ook in Duitsland trof ik het niet aan, zelfs niet in de Rocky Mountains. Toen kwam Brazilië op mijn pad, maar ook dat leverde niet op wat ik ervan hoopte. Waarna ik besefte: het gevoel waarnaar je op zoek bent zit uiteindelijk in jezelf.’
Aan het eind van het boek concludeer je: misschien had ik toch zelf jager moeten worden. Is dat een optie voor je?
‘Ik moet eerst bijkomen van dit project, alles laten bezinken, maar het zal altijd een optie voor me zijn. Afgelopen jaar ben ik nog een keer mee geweest met een jager. We schoten een eend uit de sloot. Ter plekke hebben we de borst eruit gehaald en, samen met wat brood en prei, op de gril gelegd. Een van de allerbeste maaltijden die ik ooit heb gehad. Hoewel ik jaren geleden voor het laatst op jacht was geweest, kwam dat overweldigende gevoel terug. Wat me tegenhoud om zelf het geweer ter hand te nemen is het besef dat je als jager enorm toegewijd moet zijn. Het is niet iets wat je er zomaar even bij doet. Los daarvan heb ik genoeg contacten overgehouden aan dit project om regelmatig met jagers mee te kunnen gaan met mijn camera. Met als heerlijke bijkomstigheid dat mijn vriezer altijd vol zit met wild.’