Bennie Jolink, BN’er tegen wil en dank – interview Buit 3 2018

‘De jacht maakt mij een geduldig mens’ 

Een rauwe romanticus die zonder cynisme Gezang 111 reciteert in het bos naast zijn boerderij: ‘De dorre vlakte der woestijnen, zal zich verblijden eindeloos…’ Tien regels lang uit het blote hoofd. ‘Ik ken alle psalmen nog. Heel niet verkeerd, zo’n calvinistische opvoeding’, grijnst Bennie Jolink die zijn rock-carrière ooit startte met het nummer Ik zat laatst te drieten op de plee. ‘Net even anders dan een psalmversje’, vervolgt hij met zijn ontwapenende glimlach vanachter de enorme walrus-snor. Jolink is nog steeds vurig. ‘Maar in het jachtveld ben ik een geduldig mens.’

Tekst: Douwe Anne Verbrugge, fotografie: Corne Joziasse

Naar zijn eigen muziek uit de Normaal-periode luistert Jolink (1946) nog maar zelden. ‘Alleen als het nodig is voor het een of ander. En eerlijk gezegd is niet alles goed. Er zit ook tinnef tussen. Je moest van de platenmaatschappij ieder jaar een album uitbrengen. De kwaliteit leed daar soms onder.’ De boerenrock heeft plaatsgemaakt voor ‘roots-muziek’: een mix van blues, country en folk. Eind dit jaar komt er een boek met cd uit: Bernard Jolink, post normaal. Een autobiografie waarin de strijd tegen zijn depressies een prominente plek heeft. ‘Na ons afscheidsconcert in het Gelredome drie jaar geleden, zat ik fysiek en psychisch aan de grond. Ik kon nog maar 25 meter lopen met de honden. De 25 meter terug waren een nog grotere beproeving. Dat ik eruit geklauterd ben, is voor 100% te danken aan mijn negen kleinkinderen. Tis mooi om opa te zijn.’

En dan in december weer het podium op?
‘Wie weet. Klein concertje hier en daar.’

Verslaafd aan het podium?
‘Wat is er mooier dan mensen blij te maken. Als de band het nummer ‘Oerend hard’ inzette en ik riep “Ik zeg oeeee”en het publiek antwoordde vol overgave met “Ik zeg aaa”, dan kwam er iedere keer opnieuw zoveel energie vrij. Onbetaalbaar mooi.’

Wanneer ben je begonnen met jagen?
‘Een van de stamgasten in café De Tol vlakbij mijn woonplaats Hummelo heeft mij nieuwsgierig gemaakt. Ik was een eind in de dertig ofzo… Zo’n vuurwapen vond ik razend mooi natuurlijk. Als tiener had ik wel een lullige luchtbuks; de kogels kon je nakijken. Maar ja joh… ehh…’

Maar waarom wilde je jager worden?
‘Loat mien effen noadenken… Weet je, als kind op de lagere school kon ik niet wachten tot het drie uur was. De klas uit. Naar buiten wilde ik. De bossen in, met vriendjes spelen. Hutten bouwen en jachtopziener Veldkamp uit zijn tent lokken. (…) Ik houd van de natuur. En jagen hoort daarbij. Dat ik urenlang stil moet zitten op een plekje, heb ik nooit erg gevonden. Integendeel. Op een heleboel vlakken ben ik een ongeduldig type. Maar tijdens de jacht ben ik een geduldig mens.’