Wedstrijdvissen is een kwestie van gevoel – portret Mandy Swart in Buit 1 2019

Tekst Sabina van Gils

Toen ik vijf was, nam mijn vader mij en mijn tweelingbroer mee uit vissen. Ik vond het meteen leuk aan de waterkant. Niet veel later werd ik lid van de hengelsportvereniging in Woudrichem en een paar jaar later viste ik op landelijk niveau, net als mijn broer. In 2014 werd ik op elfjarige leeftijd Nederlands kampioen.

Tekst loopt verder onder de foto. Foto: Maarten Koch

Inmiddels ben ik zestien en vis ik op WK-niveau. Binnenkort vlieg ik voor het wereldkampioenschap met mijn team naar Zuid-Afrika. Daar heb ik veel zin in. We maken een goede kans om te winnen, al zijn de tegenstanders ook sterk. Zuid-Afrika heeft het thuisvoordeel, dus is op voorhand de grootste concurrent. Het leukst aan wedstrijdvissen vind ik dat je er niet alleen voor staat. Met een team oefen je verschillende tactieken en spreek je af wie wat gaat doen. En een wedstrijd is natuurlijk heel spannend. Zeker als het laatste signaal heeft geklonken en voor de laatste paar minuten. Wanneer je hebt gewonnen? Als je het meeste gewicht aan vis hebt gevangen.

In het WK-damesteam varieert de leeftijd van 16 tot 50 jaar. Dat ik de jongste ben, vind ik niet erg; ik doe echt niet voor hen onder! Waarom ik zo goed ben, weet ik eigenlijk niet precies. Ik denk dat het vooral belangrijk is om veel te trainen. Maar wedstrijdvissen is ook een kwestie van gevoel. Als de afgesproken tactiek niet werkt, moet je je plannen ter plekke durven veranderen.