Vriendschap in de Jacht: het krachtige Wij jagers-gevoel

In de wereld van de jacht draait alles om passie, traditie en de onmiskenbare verbondenheid met de natuur. Het is een levenswijze die generaties verbindt en dieper gaat dan alleen het jagen zelf. Toch valt het op dat we vaak denken in termen van ‘ik en mijn jacht gerelateerde vrienden’.
We beschouwen vriendschap als een vanzelfsprekendheid, als een gegeven binnen onze vertrouwde kring, zonder altijd stil te staan bij de werkelijke kracht ervan.

De ware essentie van vriendschap binnen de jachtgemeenschap schuilt niet enkel in gedeelde ervaringen, maar in het besef dat we elkaar nodig hebben – niet alleen in het veld, maar ook daarbuiten. De kracht van een hechte, inclusieve gemeenschap zit in het vermogen om elkaar te waarderen, te steunen en te inspireren. Wanneer we ons perspectief verbreden van een persoonlijke benadering naar een collectieve geest, ontstaat er iets dat sterker is dan individuele prestaties. Het gaat om samen groeien, elkaar aanmoedigen en successen vieren, groot of klein.

Vriendschap is namelijk niet slechts een woord dat achteloos gebruikt kan worden. Het is een verbintenis, een onzichtbare band die niet eenvoudig aan of uit te zetten is. Het leeft en ademt mee met de keuzes die we maken en de mensen die we omarmen. Daarom is het tijd om onze kijk op vriendschap te verdiepen en het credo te omarmen: ‘mijn jachtvrienden en ik’. Want echte verbondenheid gaat verder dan momenten in het veld – het is een leven lang elkaar dragen, waarderen, ondersteunen en sterker maken

De kunst van elkaar iets gunnen

Elkaar iets gunnen betekent meer dan alleen toewensen dat het goed gaat met een ander; het gaat om oprechte erkenning van elkaars talenten en prestaties. In plaats van concurrerend te denken, versterkt deze houding de onderlinge band. Wanneer een ‘ervaren’ jager bijvoorbeeld een jonge jager actief de ruimte geeft om zijn eerste stappen in het veld te zetten, creëert dat een omgeving waarin leren en groeien centraal staan. Dit wederzijds vertrouwen en respect vormen mijns inziens de basis van een stabiele en duurzame jachtgemeenschap.

Een persoonlijke anekdote:
Zo weet ik nog goed hoe mijn eerste ervaring met zwartwild verliep. Op een koude decemberdag in 2021 kreeg ik, op uitnodiging, de kans om mee te gaan op een drijfjacht in de omgeving van Trier. Ondanks dat de inkt van mijn akte amper droog was en mijn geringe liefde voor de kou, genoot ik toch van de winterzon die zijn stralen bij minus 12C op een fietspad liet dansen. Het moment waar ik alleen maar van mocht dromen, brak aan; het einde van de drift naderde toen in de vroege middag een subtiel geritsel mijn aandacht trok. Met een geleend geweer in mijn handen draaide ik mijn blik in de richting van het geluid en daar, in alle rust, verscheen een immense keiler.

De spanning liep hoog op terwijl ik de situatie observeerde. De afstand vanaf mijn post tot aan de keiler was slechts 55 meter, maar wel met 15 hoogtemeters. Ach, alles voor de kuitjes, dacht ik. Het moment tot de beslissende actie leek eindeloos te duren; het was een worsteling tussen aarzeling en de drang om het goed te doen. Het moment was daar, kop omlaag – blad gepresenteerd, het was direct klaar: mijn eerste stuk zwartwild was een feit! De emotie die me toen overspoelde was onbeschrijfelijk. De combinatie van herinneringen, het aanvankelijke moment van twijfel, de dankbaarheid én de adrenaline liet me besluiten: dat ik na mijn welverdiende sigaar, zelf de keiler zou ophalen.

Elke stap die ik richting de keiler zette, deed mijn ogen verwijden, niet vanwege het glooiende terrein, maar door de indrukwekkende omvang van het dier.
Op enkele meters voor de keiler stopte ik, ik nam mijn zakflacon ter hand en ik bedankte wijlen ‘oom’ Arie en ik proostte op de keiler.

Aangekomen bij de jachthut, kreeg ik tijdens het ontweiden van de keiler, een compliment van de jachthouder. Prachtschot, dwars door het hart!

In de verte hoorde ik een andere jager zijn ongenoegen uiten: “Ik jaag hier al jaren en nog nooit een keiler zo groot gezien, en hij – op uitnodiging – schiet een keiler van 106 kg. Om over het schot maar te zwijgen, veel te hoog geplaatst.” Dit alles leidde tot een moment van zelfreflectie, waarin de passie, de harde realiteit van de natuur en de waarde van de gedeelde ervaring glashelder werden.

Een ‘Waidmannsheils’ zou op dat moment wellicht als blijk van onderlinge waardering en erkenning meer op zijn plaats zijn geweest. Inmiddels hangt de keiler als shoulder mount van 89 centimeter op mijn werkkamer.

Het mentorschap van een ervaren jager

Er is een bijzondere kracht te vinden in een handvol ervaren individuen die jongere jagers de wereld van de jacht laten ontdekken. Deze gepassioneerde mentoren – waaronder, voor mij in het bijzonder, Thijs- bieden niet alleen een introductie tot de praktische vaardigheden van het jagen, maar delen ook de diepgewortelde waarden en tradities die deze gemeenschap definiëren. Door kennis, verhalen en ervaringen uit te wisselen, ontstaat een band die de jongere generatie inspireert en tegelijkertijd de continuïteit van de jacht waarborgt. Dit mentorschap versterkt de gemeenschap, omdat iedere succesvolle jager de mogelijke potentie heeft om een nieuw lichtpunt binnen een netwerk te worden.

Dankbaarheid kent geen tijd

Een kleine negen jaar geleden leerde ik mijn mentor kennen. Door een plezierige ‘Haagse’ samenwerking raakten wij in gesprek en kwam al vrij snel ter tafel dat wij een gezamenlijke interesse genoten, de jacht. De periode die daarop volgde, die verdween als een boogscheut in de nacht. Na het behalen van mijn akte volgde al vrij snel – zoals u leest in de persoonlijke anekdote- een gezamenlijke jachtreis en velen volgden daarna. Eind juni 2024 reisden mijn mentor en ik samen af naar een jachtveld in Frankrijk. Het was tijdens deze reis dat hij mij vertelde over zijn nieuwe uitdaging, namelijk een functie elders. Dit zou betekenen dat mijn mentor met een aantal nevenactiviteiten moet stoppen. Hij is een man die gemakkelijk 25 uur in een etmaal weet te persen. Zijn efficiëntie en tijdsbalans zijn uitzonderlijk te noemen- echter, hij komt nogal eens te laat op een bruiloft, of twee, maar dat geheel ter zijde.

Hoewel mijn mentor een nieuwe uitdaging elders aangaat, blijft hij op afstand beschikbaar, en daarmee begint voor mij een nieuw hoofdstuk. Waar ik voorheen leunde op zijn kennis en ervaring, merk ik nu dat ik met zelfvertrouwen mijn eigen weg weet te vinden. De vaardigheden die ik in de afgelopen jaren heb opgedaan—het ontweiden van een zwijn, het lezen van het veld, en het maken van strategische beslissingen—zijn niet langer slechts aangeleerde handelingen, maar intuïtieve reflexen geworden.
Elke jacht brengt nieuwe uitdagingen met zich mee, maar inmiddels weet ik mij kranig staande te houden. De inzichten van mijn mentor blijven merkbaar in mijn aanpak, en zijn nalatenschap klinkt door in de precisie en toewijding waarmee ik mij aan de jacht wijd. Wat begon als een gedeelde passie is nu een eigen overtuiging geworden; ik sta er zelfverzekerd en vastberaden in.

Met een scherp oog en een vaste hand zet ik mijn pad voort, wetende dat ik de kennis en kunde bezit om elke situatie met vertrouwen tegemoet te treden.

Het digitale venster en de werkelijkheid: de kracht van sociale interactie

In een tijd waarin gesprekken vaak via een scherm plaatsvinden, rijst de vraag: hoe goed ken je iemand wanneer je hem of haar uitsluitend digitaal spreekt? Moderne technologie stelt ons in staat om snel en efficiënt te communiceren, maar mist vaak nuance en zeker de diepgang die fysieke ontmoetingen met zich meebrengen.

Sociale interactie speelt een cruciale rol in het opbouwen van echte verbindingen. De subtiele expressies op iemands gezicht, de intonatie in een stem en de gedeelde momenten van stilte vertellen soms meer dan woorden ooit kunnen. Vooral binnen de gemeenschap van jagers is deze fysieke verbondenheid van groot belang. De verhalen die gedeeld worden tijdens een gezamenlijke jachtreis, de rust die men samen ervaart in de natuur en de non-verbale signalen tijdens het samenwerken, versterken de onderlinge band op een manier die digitale communicatie simpelweg niet kan nabootsen.

Het ‘wij jagers’-gevoel ontstaat niet alleen uit een gedeelde passie, maar ook uit de fysieke aanwezigheid en samenwerking. Samen door het jachtveld trekken, vertrouwen op elkaar en elkaars vaardigheden aanvullen alleen al schept een diepere relatie. Deze verbondenheid gaat verder dan de informatie die via berichten en schermen kan worden uitgewisseld—het is een beleving die met alle zintuigen wordt ervaren.

Hoewel digitale communicatie zijn voordelen heeft, kan het de essentie van menselijk contact niet vervangen. Het is juist die directe interactie—de gezamenlijke inspanning, het wederzijds begrip en de onuitgesproken connectie—die ervoor zorgt dat relaties groeien en verdiepen, zowel binnen de jacht als daarbuiten.

Samen bouwen aan een toekomst als ‘Wij Jagers’

Laten we daarom bewust kiezen voor een mentaliteit waarin we elkaar niet alleen op afstand bewonderen, maar elkaar actief ondersteunen en begeleiden. Het gaat om een verschuiving van het eigenbelang naar het collectieve welzijn: van “ik en mijn jacht gerelateerde vrienden” naar “mijn jachtvrienden en ik”. Door gezamenlijk successen te vieren en obstakels gezamenlijk te overwinnen, versterken we de onderlinge band en bouwen we aan een toekomst waarin de jachtcultuur blijft floreren.

De kracht van deze benadering ligt in de gedeelde ervaringen, in de momenten van overgave in de natuur en in de stille, betekenisvolle blikken die meer zeggen dan woorden ooit kunnen overbrengen. Uiteindelijk is het de warmte van een échte vriendschap die het hart van de jachtwereld vormt.

Thim Vernooij