Olifant – Column Janneke Eigeman

Toen begin maart het eerste kievitsei werd gevonden, passeerde al snel een ronkend persbericht waarin – terecht – de samenwerking tussen weidevogelbeschermers en boeren werd geroemd. Wat mij opviel: het woord predatie kwam in het persbericht niet voor, evenmin als het beroep dat de afzender doet op de vrijwillige inzet van jagers bij predatorenbeheer. De olifant in de kamer…

Een tijd terug overkwam mij iets soortgelijks: in een overleg met ecologen en communicatiemensen spraken we ook over verwilderde katten. De ecoloog liet weten die liever kwijt dan rijk te zijn. ‘Dan moeten jullie dat ook vertellen,’ gaf ik terug, maar dat had ik beter niet kunnen doen. ‘Daar zeggen wij niets over,’ riepen zijn communicatie-collega’s in koor.

Recent woonde ik een bijeenkomst bij van voornamelijk ecologen die zich bogen over ‘controverses en emoties in het natuurbeheer’. De dag was – zo was mijn observatie – vooral een interne worsteling van organisaties en hun medewerkers. Hoe moesten ze omgaan met ‘de burger’ die al dan niet boos werd om het wegvangen van exotische eekhoorns, kappen van bomen en schieten van damherten in de Waterleidingduinen? Hoe konden ze het publiek het beste deelgenoot maken van de ingrepen die ze in de natuur deden? Het leidde tot veel discussie maar een concrete aanpak voor communicatie kwam er maar mondjesmaat naar voren.

De olifant in de kamer doodzwijgen, is zo ongeveer het slechtste wat een organisatie kan doen. Menselijk handelen en natuurbeheer in ons land zijn nu eenmaal onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Dat verzwijgen gaat een keer wringen; vooral als leden of publiek ontdekken dat het verhaal niet strookt met wat de organisatie in het veld doet.

Dus vang die olifant in de kamer en maak hem onderwerp van je verhaal, voordat hij te groot wordt om hem nog de kamer uit te krijgen.