Klaas van der Eerden, Een beetje tegendraadse visser – Interview uit Buit 1 2019

Water speelt een centrale rol in het leven van presentator, cabaretier en visser Klaas van der Eerden (43). Hij groeide op in een brugwachterswoning in Waterland en met zijn vrouw en twee jonge dochters verhuisde hij vorig jaar van de stad naar een woning omringd door water. Voor AvroTros presenteerde hij het programma Big Fish Klaas, waar hij een bekende Nederlander – al dan niet sportvisser – meeneemt om de hengel uit te gooien en te praten over het leven. ‘Ik ben echt heel graag buiten.’

Tekst: Janneke Eigeman en foto’s Corné Bastiaansen

Je presenteerde CupCakeCup, Foute Vrienden, VARA Laat, Het Klokhuis en Big Fish Klaas. Je deed mee aan Expeditie Robinson en stond op het podium als cabaretier. Je mocht de Kleinkunstacademie doen maar deed een opleiding Personeelszaken. Wat is de rode draad in jouw carrière?

‘Humor, natuur en mensen. Dat is eigenlijk wat je bij mij steeds terugziet. Ik ben echt heel graag buiten. Toen ik voor Big Fish Klaas benaderd werd, heb ik niet lang na hoeven te denken. Het format – reizen, vissen, interviewen – past precies bij mij. Samen met een bekende Nederlander naar een gebied, ergens op de wereld. Vissen, bereiden wat je gevangen hebt, samen eten, vuurtje maken. Dan wordt het al snel wat persoonlijker. Maar daar mag ook altijd wel humor bij. Het hoeft niet allemaal zo serieus. Dat zie je terug bij Big Fish Klaas.’

Big Fish Klaas kende zes afleveringen. In Denemarken draait al jarenlang een programma dat ongekend populair is: Nak & Aed. Daarbij gaan een jager en een kok samen op pad en eten zij wat de natuur daar biedt. Nadat ze het gevangen hebben natuurlijk. Zou jij zoiets willen maken?

‘Lijkt me te gek. Op Instagram en Twitter wordt mij bijna iedere week gevraagd of er een vervolg komt op Big Fish Klaas. Of een variant daarop. Dat wil ik heel graag. Ik heb me voorgenomen dat vaker kenbaar te maken. Dus bij deze: ik wil graag nog een keer zo’n soort vis- en jachtprogramma maken! Dus kom maar door met je ideeën, producenten.’

(Tekst loopt door onder de foto)

‘Omdat we iedere dag buiten zijn, zijn wij de ogen en oren in de natuur. Als ik opeens niets meer vang op een bepaalde plek, is er iets aan de hand. Dat geef ik dan door.’

In een van de afleveringen van Big Fish Klaas eten jullie een zojuist gevangen vis. Je zegt daarbij zoiets als: ‘Om het op te eten moet ik de vis wel dood maken. Dat ziet er misschien niet zo leuk uit, maar anders kunnen we het niet eten.’ Best wel verfrissend, want dat zien we niet zo vaak op de Nederlandse televisie.

‘Nee, dat klopt. En dat is eigenlijk raar. Want het gros van de mensen eet vlees, sommigen elke dag. En dan is een forel van de visser of een gans van de jager uit de buurt eigenlijk een heel vanzelfsprekende keuze. Kijk, je kunt er boos op worden – er zijn ook wel eens mensen die daar boos om worden – maar vissers en jagers staan wel echt in de natuur. Die bekijken het buitengebied niet vanuit een kantoorpand. Vissers doen natuurlijk ook meer dan vissen uit het water halen. Mensen zeggen wel eens tegen me: “Jij vangt veel.” Dan zien ze me bij Expeditie Robinson de ene na de andere vis uit het water halen. Of ze reageren op een foto op Instagram van een snoek die ik net heb gevangen. Ze weten niet dat daar heel veel tijd aan vooraf is gegaan. Het gebeurt natuurlijk ook wel eens dat ik drie uur op pad ben en niets vang. En ja, dat staat niet op de foto. Overigens geldt ook dat wij – omdat we iedere dag buiten zijn – de ogen en oren in de natuur zijn. Als ik opeens niets meer vang op een bepaalde plek, is er iets aan de hand. Dat geef ik dan door.’

In 2017 ben je bijna een keer verdronken. Wat gebeurde er precies?

‘Dat was in Thailand. Ik was daar op vakantie met het gezin en we gingen vissen op roofvis. Dat doe je ’s nachts als ze actief zijn. We waren met z’n drieën: de kapitein, de gids en ik. We hadden net ons schip voor anker gelegd, toen in de verte de lichten opdoemden van een groot vrachtschip. De zee was helemaal verlaten, geen activiteit te bekennen, behalve dat ene grote schip dan. En dat kwam recht op ons af. We seinden, maakten geluid, maar niets hielp. Het voer gewoon recht over ons heen. Heel bizar. Als we tien meter naar links of rechts hadden gelegen, was er niets gebeurd. Het schip voer door alsof er niets was gebeurd. Terwijl wij zonken. Heel surrealistisch. Alle drie grepen we iets dat bleef drijven. Ik had een jerrycan beet. Gelukkig dreven we door de stroming weer richting het eiland. Daar kwamen we heelhuids aan.’

Lees het hele interview in het nieuwste nummer van Buit, dat nu in de winkels ligt. Verkooppunten vindt u hier.