Taalwetenschap – Column Oswin Schneeweisz
Even dacht ik nog dat deze column een kat in het bakkie zou worden, maar ik begin nu toch te twijfelen of ik inderdaad zo dom ben als een gans, zo stom als een rund of zo dom als het achtereind van een koe? Maar goed, je moet in het leven de koe soms bij de horens vatten en je weet maar nooit hoe een koe een haas vangt. Dus, al is het bij de konijnen af, en heeft het iets weg van verbaal mierenneuken. En wil ik geenszins van een mug een olifant maken, noch iemand blij maken met een dode mus: ik moet dit varkentje toch even wassen. En het is wat mij betreft boter bij de vis. Al maak ik niemand uit voor rotte vis. Ik vind het zelfs buitengewoon prijzenswaardig dat een dierenrechtenorganisatie, die je bepaald niet poeslief kunt noemen, geen vlieg meer kwaad wil doen en zich nu met de hogere taalwetenschap bezighoudt. Chapeau! Het is inderdaad veel beter om op een zak vlooien te passen dan op een jonge meid.
Denkt u nu, beste lezer, dat ik door de ratten besnuffeld ben en dat dit alles slaat als een tang op een varken? Mis poes! Ik begeef mij geheel vrijwillig en met vol bewustzijn in deze slangenkuil. Vandaag meldde de nationale dorpsomroeper namelijk dat dierenrechtenorganisatie PETA een actie begint tegen dieronvriendelijke leuzen. We mogen, als het aan PETA ligt, dus nooit meer trekken aan een dood paard, maar we moeten een bloem bij de dorens vatten en we lullen vanaf nu natuurlijk ook niet meer als een kip zonder kop. Het is maar dat u het weet. Heerlijk… dit is ultiem columnistenvoer. Een stokpaardje om, zonder dralen, op te gaan zitten en het gegeven paard eens goed in de bek te kijken.
Dat ik zo ondertussen een gezicht als een oorwurm zet en misschien zelfs ook wel stink als een otter. Dat ik het gevoel heb dat ik bezig ben om van een mug een olifant te maken is van ondergeschikt belang. Waar het mij om gaat is dat hartverscheurend aandoenlijke beeld van die dierenactivisten. Zo ijverig als mieren, en misschien ook wel zo blind als een mol, zitten ze daar in een muffe bibliotheek de ‘Dikke van Dale’ uit te vlooien. Wat je tegenwoordig al niet moet doen om in het huidig medialandschap haantje de voorste te zijn? Het is bij de wilde zwijnen af. Waar is de tijd gebleven dat je als dierenactivist nog in het nieuws kwam met een steen door de ruit, een brandbommetje bij een minister of nog erger, een aanslag op een toekomstig premier?
Nee, de dierenactivist bevindt zich anno 2018 kennelijk in een dermate ernstige crisissituatie dat hij of zij toevlucht moet nemen tot gelikte pr-campagnes met een hoge aaibaarheidsfactor op social media. Daarvan kun je twee dingen zeggen: het is zo glad als een aal of het is een wolf in schaapskleren. Maar hoe dan ook: al draagt een aap een gouden ring, het blijft een lelijk ding!
