Foto – Column Oswin Schneeweisz
Oswin Schneeweisz werpt een persoonlijke blik op actuele onderwerpen uit de wereld van radio, televisie en internet.
Foto
Ik weet het niet hoor, maar ik probeerde laatst aan een buitenlandse jager uit te leggen wat ons landje nou tot ons landje maakt en ik kwam behoorlijk in de problemen, want waar moet je beginnen als je geen genoegen neemt met een paar obligate Delfts blauwe keutels? Ik wilde meer. Ik wilde aan deze jager de ziel bloot leggen van wat de Nederlandse Loekie de Leeuw diep van binnen beroert. ‘Kijk’, zei ik, terwijl ik zijn glas nog maar eens goed vol schonk en hem een recente foto uit The Daily Mail liet zien. ‘Dit zul je hier nou nooit zien.’ Hij keek naar de prachtige plaat van Queen Elisabeth. Als een verzopen kat staat ze daar in het jachtveld, steunend op een drijversstok. De regen gutst van haar hoedje en stroomt langs haar regenjas. Dat dwingt toch respect af: zo’n 92 jaar oude koningin die zich ongegeneerd laat fotograferen tijdens een fazantenjacht. Alsof de 19de eeuw nooit voorbij is gegaan. En dat doet ze dan ook nog eens terwijl het hele land in het moeras van de Brexit ten onder dreigt te gaan. Dat zie ik onze Alex en Max nog niet doen. En dat komt omdat we in dit landje het egalitarisme tot een ware volkssport hebben verheven.
‘Nederlanders lijden aan sociale hoogtevrees’, zei socioloog en columnist Cees Schuyt ooit. Ware woorden: het sociale maaiveld is glad als een pas gemaaide akker. En het lijkt almaar erger te worden. ‘Made in Holland’ staat inmiddels voor een bijna cabaretesk streven naar gelijkvormigheid. En dan heb ik het over het soort blinde correctheid waarbij alle nuance verloren raakt en dat vooral wortelt in de angst voor de angst: de angst om een ander te kwetsen, de angst om als racistisch of vrouwonvriendelijk bestempeld te worden. Daarom verliezen de Aziatische poppetjes in De Efteling hun spleetogen, moeten de Bosjesmannen in het pretpark het sinds kort doen zonder neusring en spreekt de NS, uit angst de transgender medemens te kwetsen, niet meer van dames en heren, maar van ‘beste reiziger’.
We zijn zo bang om de ander te kwetsen dat we de zaken niet meer durven benoemen. Daarom gaat onze minister binnenkort zelfs in gesprek met dierenactivisten die in pluimveebedrijven inbreken om zogenaamde misstanden aan de kaak te stellen. Zou de minister werkelijk zo naïef zijn om te denken dat hij hier zieltjes kan winnen? Nee natuurlijk, maar zo hoeft ze in elk geval haar kop niet boven de dijk uit te steken en stelling te nemen. Het zit kennelijk in het DNA van de Hollander: we roeptoeteren om het hardst, maar als het erop aan komt schuiven we alle conflicten het liefst onder het oer-Hollandse tafelkleedje.
De jager keek ongelovig. ‘Ik pakte dagblad Trouw van de stapel en las voor uit het interview met de veganistische dierengedragstherapeut Rick Scholtes die zijn hondje Teddy veganistisch voer geeft omdat het beest dan minder CO2 uitstoot. Ik weet het niet hoor, maar mij bekruipt soms het gevoel dat dit land bezig is ten onder te gaan in hypercorrectheid. En we hebben niet eens een koning die zich, als een baken van zelfvertrouwen en bestendigheid, kan laten portretteren in een regenachtig jachtveld.
